Hier is een checklist motiverend lesgeven, die docenten kunnen benutten om te reflecteren op hun lesaanpak.
In dit artikel kun je een samenvatting lezen van het onderzoek van Aelterman et al naar motiverende en demotiverende doceerstijlen. De onderstaande checklists zijn gebaseerd op dat onderzoek.
Afgelopen week vertelde een trainer die onze training progressiegericht coachen volgt, mij over een lastige situatie die hij meemaakte.
Structuur is gedefinieerd als de mate waarin docenten hun verwachtingen van wat studenten moeten leren en bereiken communiceren, en de duidelijkheid waarmee ze dat doen, alsmede de methoden die zij aanreiken waarmee de studenten aan die verwachtingen kunnen gaan voldoen.
In deze stukjes schreef ik al eerder over het belang van het bieden van structuur: autonomie en structuur, verbondenheid en structuur, competentie en structuur, trainingen en structuur.
In het boek Making good progress? van D. Christoloulou wordt vergeleken hoe de lesopbouw van docenten eruit ziet wanneer ze uitgaan van het generic skills model vergeleken met het deliberate practice model. Klik hier om meer te lezen
In zijn boek, 10 mindframes for visible learning, beschrijft Hattie motivationele strategieën voor in de klas. Zonder motivatie vindt geen leren plaats, dus het is belangrijk om condities te creëren waarbinnen studenten gemotiveerd raken om te leren.Klik hier om meer te lezen
Directe instructie werkt goed, zo blijkt uit de meta-analyses van Hattie. Maar er is veel verwarring over wat directe instructie behelst. Klik hier om meer te lezen
Het nieuwste boek van John Hattie begint verrassend genoeg met een model voor organisatiesucces waarvoor geen enkele wetenschappelijke onderbouwing bestaat: Simon Sinek’s golden circle. Hattie gebruikt Sinek’s idee van beginnen met het why als uitgangspunt voor de mindframe van succesvolle docenten. De titel van zijn introductie is: hoe we denken over de impact van wat we doen is belangrijk dan wat we doen.Klik hier om meer te lezen
Een bekend leermodel loopt door vier stadia.
Het eerste stadium is een onbewust onbekwaam niveau. Dit is het niveau waarop je niet weet dat je iets niet weet en kunt. Dit is het niveau waarop mensen zichzelf snel kunnen overschatten, omdat ze geen overzicht hebben over het domein en dus niet weten wat er allemaal te weten en kunnen valt. Zie ook hier voor het Dunning-Kruger-effect.
Het tweede stadium is het bewust onbekwame niveau. Op dit niveau heb je progressie geboekt ten opzichte van het onbewust onbekwame niveau, want nu heb je meer zicht op alles wat er te weten en kunnen valt en realiseer je je dus ook wat je zelf nog niet weet en kunt. Op dit niveau is positieve feedback heel belangrijk om de bereidheid te hebben om door te gaan met leren. Zie ook hier voor de betekenis van feedback, een motivationeel perspectief.
Het derde stadium is het bewust bekwame stadium. We zijn nu in staat om iets goed te doen en we hebben ook de kennis ter beschikking. Het vergt concentratie en inspanning om de vaardigheid en kennis correct toe te passen. In dit stadium staan we meer open voor feedback ten aanzien van wat we nog fout doen en als we de vaardigheid echt belangrijk en interessant vinden gaan we plezier beleven aan deliberate practice.
Het vierde stadium is het onbewust bekwame stadium, waar we de vaardigheid en de kennis ons zo eigen hebben gemaakt dat we er niet meer bij na hoeven te denken. We hebben de vaardigheid geautomatiseerd en kunnen moeiteloos onze vaardigheid uitvoeren en kennis benutten wanneer het van pas komt. Dit is ook het niveau waarop we niet automatisch beter worden, omdat we niet meer bewust aan het leren zijn. Willen we op dit niveau blijven of willen we ons verder beteren, dan moeten we weer bewust in onze leerzone stappen en gaan oefenen wat we nog moeilijk vinden.
Er is nog een vijfde stadium en dat is het stadium van reflectieve bekwaamheid. In dit stadium zijn we niet alleen in staat om de vaardigheid moeiteloos en zonder er bewust bij na te hoeven denken uit te voeren, maar kunnen we ook onder woorden brengen hoe we die vaardigheid hebben geleerd, hoe de deelaspecten met elkaar samenhangen, hoe we de vaardigheid kunnen leren aan iemand anders en hoe effectief we zijn in het onderwijzen van anderen in het verwerven van de vaardigheid. Dit is het niveau dat trainers en docenten moeten bereiken willen ze effectief kunnen reageren op hun studenten en leerlingen.
Progressie kan allerlei verschijningsvormen aannemen. Trainers en docenten zijn soms geneigd om alleen de lineaire progressie van hun studenten waar te nemen en te waarderen, maar andere vormen van progressie zijn evenzeer motiverend en belangrijk.Klik hier om meer te lezen
Jo Boaler heeft in april 2018 een artikel gepubliceerd over een groeimindset-onderzoek dat ze uitvoerde.