Is uitstelgedrag slecht? Veel mensen vinden het slecht van zichzelf als ze dingen voor zich uit schuiven. Uitstellen tot morgen wat je vandaag kunt doen wordt in het algemeen niet positief beoordeeld. Partnoy zet in zijn boek Wait uiteen waarom uitstelgedrag of zelfs niets doen in veel gevallen een betere optie is dan direct handelen. Zijn boek draait om twee vragen:

1. Hoe lang moeten we wachten met handelen in een bepaalde situatie?
2. Hoe moeten we onze tijd besteden in de tijd voorafgaand aan de handeling?

Hij pleit ervoor dat je bepaalt hoeveel tijd je maximaal hebt voor je echt moet handelen wil er niet iets helemaal fout gaan. Heb je een jaar, wacht dan tot de 364^ste dag. Heb je een week, wacht dan tot de zesde dag. Heb je een uur, wacht dan tot 59^ste minuut. Heb je een paar seconden, wacht dan tot de laatste milliseconde. Doe in de tussenliggende tijd niets. Dat wil zeggen, neem geen beslissingen, handel niet. Hoe besteed je je tijd wel voorafgaand aan je actie? Verzamel informatie, denk na, praat erover, lees erover. Het enige dat je niet doet is actie ondernemen.
Kortom: observeer, bereid je actie voor en handel dan pas op het laatst mogelijke moment.
Een interessant voorbeeld dat hij geeft gaat over de timing van je verontschuldiging. En dan gaat het niet over op letterlijk iemands tenen stappen, in dat geval kun je beter direct sorry zeggen. Maar in als je bijvoorbeeld figuurlijk op iemands tenen trapt, dan is het advies: stel je verontschuldiging uit. Verontschuldig je niet direct, stel het uit tot de ander ervoor open staat. Doe je het direct dan komt het vaak niet aan of voelt het voor de ontvanger als gemakkelijk en niet oprecht. Doe je het na een tijdje dan is het effectief omdat men voelt dat je erover hebt nagedacht en het echt meent. De timing van je verontschuldiging is positief gecorreleerd met tevredenheid van de ontvanger. Als de verontschuldiging later in het proces komt zijn de slachtoffers tevredener over de verontschuldiging. Dus in plaats van je direct te verontschuldigen kun je beter eerst een minuut nadenken over de beste timing van je verontschuldiging.

Iedereen heeft ze: gewoontes. Goede gewoontes. Maar helaas ook slechte gewoontes.. Hoe verander je gewoontes?

Charles Duhigg schreef er een boeiend boek over. Klik hier om meer te lezen

Regelmatig krijgen burgers een uitnodiging voor een screening, op ziektes als baarmoederhalskanker  of borstkanker bijvoorbeeld. “Gezond verstand” zegt dat je er goed aan doet om je te laten screenen. Veel mensen associëren zo’n screening met het beperken van je risico dat je de ziekte waarvoor je wordt gescreend daadwerkelijk krijgt. Screening voelt als goed en zorgvuldig omgaan met je gezondheid. Vroegtijdig signaleren dat er iets mis is, klinkt veilig. We ervaren het als progressie in de gezondheidszorg dat we ons vroegtijdig kunnen laten controleren op ziektes. Maar is dat inderdaad zo? Als je geen symptomen hebt, zou het dan verstandig zijn deel te nemen aan screening?
Gilbert Welch, Lisa Schwartz en Steven Woloshin schreven in het boek Overdiagnosed, making people sick in the pursuit of health. De auteurs brengen het risico van overdiagnose onder de aandacht. Allereerst stellen zij: als je symptomen hebt, ga dan naar een dokter!  De medische sector kan zieke mensen helpen.
En vervolgens zeggen zij: als je geen symptomen hebt, bedenk dat heel goed of je je wel wilt laten onderzoeken. Want je loopt het risico van overdiagnose. Klik hier om meer te lezen

Citizens regularly receive an invitation to be screened for diseases like breast cancer and cervical cancer. Common sense says getting screened is to right thing to do. Many of us associate screening with reducing the risk of developing symptoms or dying from the disease. Early diagnosis sounds like the safe option. However, is this actually true? In the absence of symptoms, is looking hard for a disease sensible?

Gilbert Welch, Lisa Schwartz and Steven Woloshin are the authors of the book Overdiagnosed, making people sick in the pursuit of health. In their book they address the risk of Overdiagnosis. First and foremost they state: if you have symptoms, go see a doctor! The medical profession has a lot to offer when you’re ill. Subsequently the authors say: if you don’t have any syptoms, think twice before getting screened. You may be at risk of overdiagnosis. Overdiagnosis occurs when individuals are diagnosed with conditions that will never cause symptoms or death. Overdiagnosis is the consequence of the enthusiasm for early diagnoses. It only occurs when a doctor looks for a disease in a person who has no symptoms. The authors explain that for many diseases your chances of being overdiagnosed are much higher than your chances to prevent death as a consequence of early diagnosis and treatment.

The authors describe how the thresholds to determine who has a condition and who doesn’t have changed dramatically over the years. For many diseases you’re diagnosed with that disease much quicker now than before, because the cutoffs have been lowered. As a consequence, many more people get treatment. The risk of overdiagnosis is overtreatment. Being treated for a disease that would never have led to symptoms can be disadvantageous. The treatment may be mentally and physically hard and may cause negative side effects. Overdiagnosis makes healthy people ill.

Might overdiagnosis sometimes be happening in coaching and counselling  as well?

I think hat in the field of mental health, the goalposts have changed over the years too. What was once a ‘normal’ response to a life event has now been ‘problematised/ / categorised.  Let’s ask what might sound a shocking question – might overdiagnosis sometimes be happening in the counselling room as well? Could it be that as a consequence of counselling the client perceives he has more problems than he thought he had when he started counselling? Might it be possible that counselling could, in some cases, actually induce mental health problems? What do you think?

Progress focused conversations are concrete, pragmatic, positive and  use easy wordings.

Nine progress focused questions are:

1. What have you already achieved?
2. How did you manage to achieve that?
3. What do you want to achieve?
4. What will be better once you have achieved that?
5. Which difficulties do you already handle a bit better sometimes?
6. How do you already pull that off?
7. What will you do again, which led to improvements before?
8. What will you experiment with, to explore whether it leads to further improvements?
9. How will you notice you’re on the right track?

Your convictions steer your responses in dialogues with others and with yourself. Progress focused beliefs are:

Progressiegerichte gespreksvoering is concreet, praktisch, positief en maakt gebruik van eenvoudig formuleringen.
Negen progressiegerichte vragen zijn:

1. Wat heb je al bereikt?
2. Hoe heb je dat al weten te bereiken?
3. Wat wil je verder bereiken?
4. Wat gaat er beter wanneer dat is bereikt?
5. Wat gaat er nu al soms beter?
6. Hoe krijg je dat soms al voor elkaar?
7. Wat ga je opnieuw doen waarvan je hebt gemerkt dat het leidt tot verbetering?
8. Wat ga je uitproberen om te onderzoeken of het tot verbetering leidt?
9. Waaraan ga je merken dat je op de goede weg bent?

Een waargebeurd groeimindsetvoorbeeld:
Een docent op een lagere school zei over een jongen:”hij heeft geen aanleg voor rekenen, maar wel een talenknobbel!”.
Een docent op een middelbare school zei over een jongen:”hij heeft duidelijk talent voor wiskunde, hij heeft er aanleg voor”.
Het grappige is dat dit over dezelfde jongen gaat! Hoe is dat gegaan?Klik hier om meer te lezen

De auteurs Clampitt en DeKoch onderscheiden in hun boek Transforming leaders into progress makers twee manieren waarop je progressie kunt maken. Progressie door te exploreren en progressie door te verfijnen.
Exploreren betekent dat je iets nieuws en innovatiefs probeert. Exploreren is het betreden van onbekend terrein. Onvoorspelbaar. Klik hier om meer te lezen

Sommige mensen hebben een negatieve associatie bij progressie, omdat een focus op progressie hen een gejaagd, een “nooit tevreden” gevoel geeft. Opmerkingen als :”Is het dan nooit goed genoeg?” of “Komt er dan nooit een eind aan alle verbeterslagen?” komen volgen de auteurs Clampitt en DeKoch vanuit een verkeerd begrip van wat progressie is. Door progressie als een doel op zich te zien in plaats van als een mindset. Het verschil tussen een doel en een mindset is volgens de schrijvers het volgende. Een doel kun je, als het eenmaal is bereikt, van je to-do-lijstje afhalen. Een mindset is een manier van leven. Een progressiegerichte mindset is dus een manier van in het leven of in je werk staan. Soms komt de progressie door te verfijnen en soms komt de progressie door te exploreren. Dus een progressiegerichte mindset is niet hetzelfde als van de ene naar de andere hype fladderen, of nooit tevreden zijn met de progressie die je al hebt bereikt. Wat is het wel? Hoe herken je een progressiegerichte mindset?